ჰარუკი მურაკამი
ნადირობა ცხვარზე
მთარგმნელი: ირაკლი ბერიაშვილი
ბაკურ სულაკაურის გამომცემლობა
რამდენიმე რამ უნდა ვაღიარო და რაღაცებში გამოვტყდე:
- ძალიან ბევრჯერ ჩამივლია გულგრილად მურაკამის წიგნებისთვის მაღაზიებში
- ამ კონკრეტული ნაწარმოების კითხვისას 70-ე გვერდზე ჯერ კიდევ აზრზე ვერ მოვედი, რას ვკითხულობდი
- სანამ წიგნის შესახებ რამეს დავწერდი, ინტერენტში სხვათა მოსაზრებები მოვიძიე
- ვერ გამირკვევია, თარგმანით დავრჩი უკმაყოფილო თუ მურაკამის წერის მანერით
- ვერასოდეს ვიქნები დარწმუნებული, გავიგე თუ არა ”ნადირობა ცხვარზე”
- მიუხედავად ყველაფრისა, ფაქტია, რომ წიგნი მომეწონა.
ეს წიგნი ყველაფრის ნაზავად მეჩვენა - დასავლეთის მოდერნიზაციისა და აღმოსავლეთის ეგზოტიკის; დეტექტივის, მისტიკისა და მაგიური რეალიზმის; კომედიისა და დრამის ნარევად. გამომდინარე იქიდან, რომ ამ მწერალს თითქმის არ ვიცნობდი ამ რომანამდე (წლების წინ წაკითხული ორი მოთხრობა რა ჩასათვლელია), არავითარი წინასწარ ჩამოყალიბებული მოლოდინი და განწყობა არ მქონდა და ეს მგონი წამადგა კიდეც. იყო ეპიზოდები, რომლებიც თითიდან გამოწოვილად მომეჩვენა. ვერაფრით გამეგო, რა საჭირო იყო ჯადოსნურ ყურებზე ამდენი საუბარი, ან თითოეული აზრის სექსუალურ შეგრძნებებთან დაკავშირება, მაგრამ ბოლოს ისე ჩავერთე სიუჟეტში და ჩემთვის საინტერესო იმდენი დეტალი აღმოვაჩინე, რომ დაწვრილმანებას შევეშვი და მთავარ გმირს მეგზურად ვექეცი.
სახელწოდება არავითარ ალუზიას არ წარმოადგენს. წიგნის ფაბულა, პირდაპირი მნიშვნელობით, ცხვარზე ნადირობის შესახებ მოგვითხრობს. ჩემი ნება რომ იყოს, ”ნადირობას” ”დევნით” ჩავანაცვლებდი. მთავარი გმირი ერთ კონკრეტულ ცხვარს ეძებს და მისტიკურ ხლართებში ებმება. სენსეისგან დავალებას იღებს, თავისი, სიბერისგან ლამის უკვე დაშლილი კატისთვის სახელად ქაშაყის დარქმევის უფლებას გასცემს, ჯადოსნურყურებიან გოგონას ხელს ჰკიდებს და ჰოკაიდოს მიაშურებს. კატისა და სასტუმრო დელფინის გარდა აქ სახელი არავის და არაფერს ჰქვია. ამ თემაზე ერთი ძალიან საინტერესო დისკუსიაცაა რომანში, სადაც საუბარია იმაზე, თუ როგორ ვერ ახერხებს სახელწოდება სახელდებული ნივთის არსის გადმოცემას და ამის გამო რამდენი რამ შეიძლება შეიცვალოს გარშემო არსებულ წესრიგში. სწორედ ეს საუბარი მეჩვენა საკვანძო მომენტად.
საბოლოო ჯამში, ძალიან საინტერესო რომანია საინტერესო პერსონაჟებით, გროტესკული სახეებითა და მოვლენათა გამაოცებელი განვითარებით. რაც უფრო ღრმად ეფლობით ფაბულის განვითარებაში, მით უფრო გული გწყდებათ წასაკითხი გვერდების შემცირებულ რაოდენობაზე. წიგნის კითხვის დასრულებისას მასზე ფიქრის შეწყვეტა კი ლამის წარმოუდგენლად მეჩვენება.
